Wadi Musa (Petra)

Zonet met tranende ogen de laatste beklijvende woorden gelezen van het boek 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hosseini. Zelden zo beroerd geweest door een boek. Zelden zo'n boosheid in mij voelen opkomen door een verhaal. Ik was eventjes van slag vandaar dat ik mijn eigen 'zinnen' moest verzetten.
De gedachten op nul proberen zetten en aan dit reisverslag verder schrijven. Ik zal jullie niet kunnen beroeren zoals Hosseini dit kan maar toch heeft Petra ook iets dat je vastgrijpt, zei het minder dramatisch. De eerste maal de 'siq' inwandelen op weg naar al-Khazneh heeft iets magisch omdat je weet dat er iets op je afkomt maar je kan het nog niet vatten. Je hebt het wel al gezien in films en op foto's maar de werkelijkheid is totaal iets anders. Als je het al verschillende malen gezien hebt zoals ik blijft het nog steeds een magische plaats.
Petra werd vooral bekend na de film van Steven Spielberg - Indiana Jones and the Last Crusade. Nu is het Unesco Werelderfgoed en één van de 7 moderne wereldwonderen.
Toen wij er waren in oktober waren we een uurtje te vroeg. De ingang van de stad is op z'n mooist al de zon haar gouden stralen op deze gouden plek laat branden. Het beste zicht heb je als je eventjes omhoog klautert daar waar het bordje staat 'no climbing'. Nog steeds weet ik niet wat het betekent maar het zal wel niet veel zijn veronderstel ik. Een ander prachtig zicht heb je wanneer je de stad afdaalt tot voorbij de 'Royal Tombs' en net voorbij 'the Palace Tomb' de trap omhoog neemt en daar uw weg zoekt tot op het einde van de rotsen. Daar sta je dan hoog boven 'al-Khazneh'. Unesco kent zijn pappenheimers.
Voor Petra moet je minstens twee dagen uittrekken om alles te zien. Het zijn niet zozeer de gebouwen die de moeite zijn maar wel de integratie van die monumentale bouwwerken in de natuurlijke omgeving. Petra bezoeken is afzien tenzij je het doet zoals die Mövenpick toeristen - zij met haar Sergio Rossi stilleto's aan en onafscheidelijke veel te grote Gucci zonnebril en hij gegarandeerd met zijn Ralph Lauren polo aan met op zijn vette pens een Canon 500D bengelend waarvan hij enkel on/off snapt. Alle gekheid op een stokje maar zo'n toeristen kom je tegen in deze ruige, bergachtige site vol keien en mul zand. Petra doe je met degelijke stapschoenen en Petra eindigt niet waar het voor veel toeristen eindigt namelijk na de obligate foto naast een stinkende kameel net voor al-Khazneh. Monday this must be Petra, en dan vlug de bus op naar het volgende fotogenieke plaatsje in Jordanië. Nee, na al-Khazneh begint het pas. Je kan de stad op verschillende plaatsen verlaten en na het nemen van enkele honderden treden geconfronteerd worden met prachtige vergezichten over deze Nabateese stad. Petra is zweten en genieten, Petra is berg op en berg af, Petra is de lange hete wandeling naar Jebel Haroun en nadien de lange klim naar de High Places of Sacrifice en daar zitten praten met de mooie Aïsa. Haar duizend schitterende zonnen-glimlach doet me denken aan Mariam uit het boek van Khaled Hosseini. Petra is de lange maar prachtige wandeling vanuit Klein-Petra naar el-Deir, het klooster, op jawel - inderdaad- het mooiste plekje van Jordanië. Petra is 's avonds bruin thuiskomen in de hotelkamer en na de douche vaststellen dat het bruin slechts het mulle zand was dat zijn dorst ging laven aan uw zweterige zoute lichaam. Petra is uw lunchpakket ergens hoog en droog verorberen, neergezeten en genieten van al die natuurpracht, genieten van de stilte daarboven terwijl uw billen roodverbranden. Petra is de siq terug uitwandelen en ongelooflijk veel zin hebben in een schuimende pint bier en die in één teug achteroverkappen.
Petra kruipt na twee dagen in de kleren maar je moet uw tijd nemen om alles te doen want Petra is meer dan alleen maar al-Khazneh en el-Deir en alles wat daar tussen ligt.
Petra is...eindigen met een vers uit een gedicht van Saib-e-Tabrizi:

- Talloos zijn de manen die op zijn daken glanzen.
De duizend schitterende zonnen achter al zijn muren -

3-daagse trekking Dana - Wadi Musa (Petra)

Deze tocht gaat langs illustere plaatsen zoals Wadi Ghuweir - Wadi Hamrah - Detneh - Feinan - Wadi Barwash - Wadi el Hidan - Skhart um Sa'id - Beidah - Little Petra.
Drie dagen lijkt niet lang voor een trekking inderdaad maar wanneer het warm is of heet dan is deze tocht niet van de poes. Als je toekomt in Little Petra voel je maar al te goed wat je gedaan hebt. De tocht begint een beetje aarzelend in Wadi Ghuweir maar al snel wordt je geconfronteerd met prachtige rotsformaties en fantastische kleuren in Wadi Ghuweir, een kloof waar geen einde lijkt aan te komen, een kloof waar geen einde mag aan komen. Eénmaal uit de kloof kom je terecht in de Black Mountains en volg je de rivier richting de kopermijn van Feinan. Ondanks zijn maagproblemen slaagde Filip er toch in deze tocht tot een goed einde te brengen. Als begeleiders waren dit jaar mee Walid (broer van Nabil al-Nawafleh uit Dana), Mohamed en de kettingrokende Abu Zeid die handen had om eiken te ontwortelen. Die man had macht van 7 paarden. De tweede avond bij het zoeken naar hout waren Filip en ik een dode boom aan het ontwortelen. Met ons beidjes slaagden we er niet in de boom los te wrikken. Maar Abu Zeid bracht er in zijn eentje verandering in. Eventjes zijn kleine 45 er tegen en boompje was rijp voor het komende hellevuur.
De eerste avond slaap je meestal in de buurt van Feinan, een oude kopermijnwinningsplaats (nieuw woord). Je slaapt er in een grote vlakte ver weg van alle lawaai. Aan het kampvuur kregen we bezoek van de oudere maar supergeestige Abu Fawaz. Abu Fawaz is momenteel ziek en ik hoop dat hij vlug mag herstellen zodat hij terug op trekking kan met zijn onafscheidelijke ezel 'Willi'. Willi is naar schijnt de enige ezel ter wereld die deze trekking kan doen! En inderdaad als je sommige stukken ziet waar hij af en op moet dan weet je het: dit kan alleen een ezel die 'Willi' noemt.
De heerlijke 'rababa'-muziek van Abu Zeid vulde de stilte en wij onze slaapzak nog nagenietend van de heerlijke maaltijd op dit onaardse plaatsje 'Feinan'.
Dag 2 is een ander paar mouwen. Terwijl dag 1 bijna steeds vlak en dalend is, is deze dag bijna 1 lange beklimming. Daarenboven was het heet die dag en stond er bijna geen wolkje aan de lucht. Afzien in een overweldigende natuur, een natuur die je niet verwacht in Jordanië. Sommige stukken zijn echt wel lastig en aan het klimmen lijkt geen einde te komen maar we moeten nu eenmaal verder. Ieder op zijn tempo. Eénmaal op de kampplaats is de voldoening nog zo groot en als ze dan weer eens een heerlijke maaltijd uit hun mouw schudden is alles vlug vergeten. Gezellig aan het kampvuur, een waterpijpje, een heerlijk theetje...dit is gegarandeerd het -inderdaad- mooiste plekje van Jordanië.
Dag 3 begint terug met een lange klim die de spieren terug aan het werken zet. Aan deze klim lijkt ook geen einde te komen maar terug maakt de natuurpracht alles wat lichter. De wandeling duurt terug toch een uur of zes en je komt uiteindelijk aan in de buurt van Klein Petra. Moe maar zeker voldaan want deze driedaagse is meer dan de moeite waard. Afscheid van onze schitterende begeleiders. Ma'a salaama Walid, Abu Zeid, Mohamed, Nabil.
Een nieuw avontuur wacht ons op in de stad der Nabateërs.

Dana Biosphere Reserve - Dana village

Dit werd onze laatste verplaatsing met onze chauffeur Khaled. Vanuit Kerak is het ongeveer 2 uur rijden naar Dana Biosphere Reserve, misschien wel - inderdaad - het mooiste plekje van Jordanië. Dana NP wordt beheerd door het RSCN (Royal Society for the Conservation of Nature). Deze organisatie, destijds opgericht met de goedkeuring van wijlen King Hussein, had gelukkig ingezien dat Jordanië over een uniek ecosysteem beschikte en dat de natuur aan bescherming toe was. Vele stukjes natuur waren zo fragiel dat bescherming zich opdrong.
Dit leidde achteraf tot enkele conflicten tussen RSCN en lokale mensen. Voorbeeld: in het gebied rond Dana probeert het RSCN het geitenbestand onder controle te houden omdat geiten alles kaal vreten en zeker in deze kwetsbare regio gekendmerkt door droogte en woestijnisering. Maar geiten zijn nu eenmaal een belangrijke bron van inkomen voor de lokale (arme) boeren. Vandaar dat beiden meer dan eens regelrecht tegenover elkaar staan.
Ik moest vandaag de groep alleen laten omdat Bart ziek was en verzorging nodig had. Ik had voor de groep een gids besproken en die zou dan met hen van het NP naar het dorp komen gewandeld. In het park zelf kan je ook nog enkele leuke en korte wandelingen doen. Een beetje wandelen kan geen kwaad en het is toch een vrij actieve groep. Toen we 's avond terug samen waren bleek dat ze in het park niet zo actief waren geweest en enkel op hun lege kont in een tent hadden gelegen. Eindelijk waren ze verlost van die hyperkineet die een beetje last heeft van ADHD en konden ze doen waar ze zin in hadden: niks doen. Maar Allah's toorn was opgewekt en hij sloeg dan ook ongenadig toe. Filip werd tijdens de wandeling naar het dorp zo slecht dat hij alle kleuren van de regenboog uit al zijn lichaamsopeningen perste. Alweer werk voor mij want Flipje moest dringend worden opgehaald. Eigenlijk zijn verdiende loon want je moet eens het volgende broodje in een of andere Panos gaan bestellen: broodje met ei, banaan, pilchards, komkommer, tomaat, la vache qui rit (groen), confituur...Smakelijk.
Alle gekheid op een stokje, maar op reis moet je ook tijd maken voor rust. We hebben soms de neiging te veel te willen doen. Onthaasting moet er meer zijn. Daarvoor is Dana NP de geschikte plaats. In het park heb je alle faciliteiten zoals tenten, keuken, douches,...Hier kan je rustig genieten van de natuur en vogels spotten. Je vindt hier kolibri's, zelfdzame vinkensoorten, roofvogels...
Na een heerlijke maaltijd bij Nabil in Dana (Nabil stond ook in voor de trekking) genoten we nog na bij een heerlijke waterpijp. We zouden die nacht in open lucht slapen...ik heb die nacht op drie plaatsen geslapen. Het begon te regenen als we goed en wel in onze slaapzak lagen. Dan maar op zoek naar een droog plaatsje. Eentje gevonden maar na een half uur begonnen er een paar te snurken zodat ik alweer moest verhuizen. Dan maar op een balkon gaan liggen en een halve fles 'deet' over mij heen gekapt want de muggen zongen alle liedjes uit de top 5000 rond mijn oren. 's Anderendaags stond een driedaagse trekking op het programma dus was een beetje rust welkom. Rust die ik uiteindelijk vond in de gedachte dat ik de volgende drie dagen enkele van de, inderdaad, mooiste plekjes van Jordanië zou tegenkomen. Allah u akbar!

Wadi Ibn Hammad

De meeste toeristen bezoeken Wadi Mujib - ook wel de Grand Canyon van Jordanië genoemd. Dit is natuurlijk een prachtig stukje natuur maar persoonlijk vind ik Wadi Ibn Hammad net iets mooier. Deze kloof ligt op ongeveer 20 minuten rijden (arabische tijd en 40 minuten europese tijd) van Kerak. Van zodra je de kloof ingaat wordt je geconfronteerd met een onwaarschijnlijke natuurpracht. De smalle wanden van de kloof zijn begroeid met palmbomen, mossen, grassen, hangplanten,...een groene lust voor het groene oog. Je loopt constant in het water, soms kniehoog maar meestal enkelhoog. De wandeling is zeker niet zwaar maar je moet de tijd nemen om al die natuurpracht op te nemen.
De wandeling duurt ongeveer 6 uur afhankelijk van het eindpunt. Je kan wandelen tot aan de Dode Zee maar beter is je te laten oppikken aan de rand van de kloof. Op het moment dat de kloof iets breder wordt moet je deze links verlaten en richting Dode Zee stappen. Je kan dit doen zonder gids maar voor alle zekerheid neem je best iemand mee die de weg kent op het einde van deze spectaculaire kloof.
Onze chauffeur Khaled stond ons op te wachten en na het nuttigen van de obligate thee reden we terug naar Kerak waar we de verjaardag van Sofie te vieren hadden. Ik had 's morgens een taart besteld bij Samir en ik wist dat hij dit 'te goed' ging doen. Sofie werd 30 jaar en dit mocht dus wel gevierd worden. Als cadeau had ze zonet de wandeling gekregen in het mooiste plekje van Jordanië. De taart was versierd op zijn Jordaans en viel ook Jordaans op uw maag. Maar ja, dat weet je hé in die landen. Hoe meer zoetigheid hoe liever ze het hebben. Wij hadden zojuist traditionele mensaf (kip, groenten en rijst gekookt in yoghurt) verorberd en dan valt natuurlijk alles zwaar. Maar Samir had weer ongelooflijk zijn best gedaan. Soekran habibi en mabroek Sofie!
Kerak en Samir, ik ga jullie weer missen! Volgend jaar kom ik terug en doe ik Wadi Kerak, misschien wel de leukste kloof om te doen!

Um Quais - Mujib Nature Reserve - Kerak

Ontbijt met zicht op het meer van Tiberias of Galilea zoals je wil. Hier liep Jezus over het water zonder zijn geitenwollensokjes nat te maken. Hier heb je zicht op de deels bezette Golan-hoogvlakte, hier kijk je uit op restanten van de 6-daagse oorlog, hier voel je de bloedige geschiedenis, hier is gewoon bloedige geschiedenis geschreven...spijtig
genoeg.
De site van Um Quais is niet te vergelijken met deze van Jerash alhoewel ook deel uitmakend van de Decapolis. Maar het zicht op de Golan-hoogvlakte maakt veel goed en wat ook uniek is, is het zwart-basalten amphitheater. Nergens anders vind je zoiets en wat je hier ook weinig vindt zijn toeristen! Oef!
Na een kort bezoek vertrekken we voor een lange rit richting Mujib Nature Reserve langsheen de Kings Highway. Onderweg rijden we langsheen de Dode Zee of bahr al-Lut oftwel de Zee van Lot. 'Versteende Lot' vindt je trouwens een beetje voorbij de Mujib Bridge. Omdat de Malaqi-trail volzet was, deden wij enkel de korte maar daarom niet minder spectaculaire Siq Trail.

Je wandelt door de rivier richting een waterval en afhankelijk van de stand van het water moet je sommige stukken al zwemmend doen. Het is niet alleen een natuurpracht maar het is nog bijzonder leuk ook. Je doet er ongeveer 2,5 uur over heen en terug. Het 'rusthuis' van onze groep vatte het als volgt samen: hier begint mijn reis. Hoe kan het ook anders: dit is nu eenmaal het mooiste plekje van Jordanië.

Volledig doorweekt rijden we verder richting Kerak waar we 's avonds in restaurant Kir Heres genieten van een heerlijke maaltijd met de nodige pintjes en flesjes rode wijn. Ons hotel 'Towers Castle' was voor mij een aardig weerzien met Samir, de hulpvaardige Egyptenaar die zich 's morgens al eens durft overslapen waardoor het geplande ontbijt van 07.30u al rap 08.30u wordt. Who cares anyway, we are on holiday!!

Amman - Jerash - Um Quais

Wanneer je maar twee weken in Jordanië bent, moet je echt selecteren wat je wil zien en wat niet. Omdat dit een natuurreis is beperken we de lange bezoeken aan steden. Vandaar dat de het bezoek aan Amman zich beperkt tot een wandeling door het oude stadsgedeelte. We vertrekken vanuit ons hotel (Select Hotel) richting downtown en zien in de verte de impossante Blauwe Moskee. We passeren ook het centraal gelegen al-Abdali busstation van waaruit lokale bussen vertrekken richting alle delen van Jordanië. Wij stappen verder richting King Hussein Moskee tegenover het Koffiehuis van de Arabische Liga dat spijtig genoeg in renovatie was. Dit is nochtans een heerlijke plek om het dagelijkse leven gade te slaan om en rond de moskee en natuurlijk de place to be voor een heerlijke babbel met de locals.Tot zover eigenlijk ons bezoek aan Amman. Voor we verder rijden naar Jerash nemen we eerst nog een kijkje op de 'Citadel', vanwaar je een prachtig zicht hebt over deze stad die gebouwd is op zeven heuvels. Maar wie goed kijkt ziet momenteel dat er reeds een veelvoud aan heuvels is bebouwd. Op de Citadel bevindt zich een klein maar heel aardig museum met daarin een van de oudst gevonden beeldjes en ook de 'Dode Zeerollen'.
Nadien vertrokken we naar een van de steden die deel uitmaakte van de toenmalige 'Decapolis' namelijk Jerash. Onderweg nemen we de lunch op wat achteraf gezien toch wel 'één van de mooiste plekjes' van Jordanië was.:-(
In Jerash krijgen we een heerlijke rondleiding van een gids wiens stem een mengeling was van Lee Marvin en Tom Waits maar waarschijnlijk was dit niet het gevolg van overmatig drankgebruik maar wel van het feit dat ze in Jordanië allemaal roken als 'Turken'.
Jerash is een must bij een bezoek aan Jordanië. Veel toeristen keren dan terug richting Amman, wij niet. Wij reden verder noordwaarts richting het drielandenpunt nabij de gecontesteerde Golan-hoogvlakte. Daar nemen we onze intrek in het enige hotel in Um Quais namelijk hotel Um Quais. Een heerlijk diner wordt voorgeschoteld en de onderweg aangeschafte fles Arak verdwijnt al vlug in onze keelgaten.
Omwille van de korte vorige nacht, duikt iedereen nogal vlug in zijn bed. Jordanië was goed begonnen, alweer!

Druk in Jordanië

Er zijn een aantal vrienden van mij in Jordanië alsook een andere groep. Blijkbaar is het momenteel vrij druk in Jordanië. Het kan ook niet anders. Overal waar je kijkt, maken ze reclame voor Jordanië. Ik ben Jan en ik ben Piet... Wel leuke reclame maar dit is Jordanië niet.
Omwille van de drukte moet ik toch wel een aantal reservaties op voorhand maken hetgeen ik eigenlijk nooit doe. Er is meestal wel plaats genoeg. Hopelijk heeft de drukte geen invloed op de prijzen.
Deze avond maakte ik nog twee afspraken: mijn hotelletje voor de eerste avond in Amman en eentje in Kerak. In beide hotels heb ik al een paar keer geslapen en op het einde van het gesprek als je uw naam moet zeggen is het meestal van 'oh I know you, you have been here before.' Eigenlijk is dit heel leuk om te horen. De mensen appreciëren het daar enorm als je terugkeert en dat schept wel een band. Ook als je zoals ik er nu een paar jaar niet geweest bent. Ze herkennen u nog en dit is fijn. Dat is ook mijn drijfveer om terug te keren. Mensen die je kent terug zien en kijken hoe ze veranderd zijn. Zo heb ik een fijne band met de familie Nawafleh die het hotel al-Anbat uitbaten in Wadi Musa. Hun zoon Khaled kwam al enkele keren over en logeerde een paar keer bij mij. Het is onvoorstelbaar hoe dankbaar ze u daarvoor zijn. Je wordt als het ware familie.
Die keer, toen Khaled weer op bezoek kwam, verging het mij niet zo goed. Ik was de avond ervoor blijven plakken in mijn stamcafé en na het nuttigen van de nodige rodenbachjes ging ik nog vrij recht naar huis. Dat dacht ik en eigenlijk denk je dat altijd na een avondje stappen. Maar 's morgens had ik een razende kater en kon het geplande bezoek met Khaled aan Gent echt niet aan. Ik zweefde tussen mijn bed en het toilet. Een smoesje was op zijn plaats die dag en Khaled verkende dan maar alleen Gent. 's Avonds was ik gelukkig beter en ook op zondag was alles in orde en hadden we toch nog een fijn weekend.
Tja, Rodenbach, telkens ik u in mijn handen heb en doorslik denk ik aan die bewuste dag.
Maar dit doet mij afwijken. Druk in Jordanië! Eigenlijk is dit niet echt een probleem omdat sites zoals die van Petra groot genoeg zijn maar je moet wel de horden voor zijn door iets vroeger op te staan. Voordeel is ook dat ik een aantal alternatieve wegen ken die de anderen meestal niet doen. Zo heb je bijvoorbeeld de wondermooie tocht van Klein Petra naar Petra. Dit doen zo weinig toeristen. Ook de wandeling naar Jebel Haroun is niet te versmaden.
Wat er soms raar is in Petra en niet alleen daar: je ziet soms volle bussen arriveren met nette heren en dames. Ze komen recht van het Mövenpick-ontbijt met meneer in zijn Lacoste t-shirtje bengelend over zijn westerse dikke buik en mevrouw met haar Louis Vuiton handtas. Als ze passeren is het alsof je in Planet Parfum staat. Eigenlijk allemaal niet erg behalve het schoeisel dat ze soms aan hebben. Ze bezoeken een historische site in een adembenemend bergachtig landschap en ze lopen verdomme op hakken! Velen van hen gaan dan ook dikwijls niet verder dan al-Kazneh en misschien tot aan het amfitheater maar verder kan niet want dan hebben ze geen hakken meer om hun Mövenpick-buffet te halen.
Ik lach hier niet mee hoor maar je ziet wel wat als je even halt houdt aan het begin van zo'n site.
Ik ben Jan en ik ben Piet...Jordanië blijf aub Jordanië

Waarheen in Jordanië

Wie aan Jordanië denkt, denkt in de eerste plaats aan één van de moderne 7 Wereldwonderen namelijk Petra.
Maar Jordanië heeft meer te bieden dan deze fabelachtige site. Maar laten we eerlijk zijn, Petra is fascinerend. Cultuur in een schitterend natuurdecor.
Spijtig dat velen enkel en alleen voor dit komen. Misschien moet ik zeggen 'gelukkig' want zo blijft het rustig op de andere plaatsen en blijven we gespaard van deze nietsontziende horden die ten koste van alles die ene foto willen met al-Kazneh op de achtergrond, alsof ze Harrison Ford waren die zijn 'last crusade' begonnen was.
Nee, Jordanië is veel meer van dat. Het land bestaat voor ongeveer 80% uit woestijn maar de overige 20% bieden heel wat alleen moet je er oog voor hebben.
Je hebt niet te versmaden cultuur zoals de sites Jerash en Um Quais, twee steden uit de Decapolis. In Um Quais geniet je, met het meer van Tiberias op de achtergrond, van het enige zwart basalten amfitheater. Kom je aan bij valavond zie je daar tussen de laatste zonnestralen Jezus het meer van Galilea (Tiberias) oversteken zonder natte schoenen te krijgen. Onderweg kan je nog de oude Romeinse burcht uit Ajlun gaan bewonderen met de groene Jordaanvlakte op de achtergrond. Verder naar het noorden rijd je tot op het drielandenpunt met zicht op de beruchte 'Golanhoogte'. Daar heb je al-Himma, een gebied dat bekend is voor zijn warmwaterbronnen.
Tegen de grens met Israël moet je je zelf overleveren aan de drijf-sensatie in het 'bahr-al Lut' of de Dode Zee. Haast je, want de zee is aan het uitdrogen.
Vandaar verder naar de Wadi Mujib, de bekendste kloof van Jordanië waar je prachtige wandelingen kan maken. Wil je het iets minder druk rijdt dan een half uurtje verder en wandel door Wadi Ibn Hammad. Als je het mij vraagt een mooiere kloof dan de Wadi Mujib en vooral veel minder toeristisch.
Een tussenstop in Kerak voor zijn kruisvaardersburcht mag ook op het programma staan maar vandaar moet het verder naar Dana met zijn prachtige natuurpark. Het dorp Dana, waar de tijd nog op middeleeuwen staat is ook al een must. Ga zeker tot op de rand van het dorp met het machtige zicht op Wadi Dana. Vandaar kan je prachtige trekkings starten die je in drie of vier tot in Wadi Musa brengen. Wadi wie? Inderdaad, Wadi Musa want daar ligt het fabelachtige Petra. Laat Petra aub niet alleen de 'siq' zijn met op het uiteinde het zicht op de 'schatkamer', al-Khazneh. Nee, exploreer het van binnen en van buiten en dan pas zal je versteld staan van de schoonheid die Petra te bieden heeft. Doe de wandeling naar Jebel Haroun en geniet van de onvoorstelbare stilte en vooral van het 360° zicht. Klim elke trap die je tegenkomt omhoog en kijk rond en als het even lukt ga dan in de mei maand als de oleanders hun paarse pracht doen afsteken tegen het beige-roze-rode gesteente in Petra. Ah ja, Petra betekent immers 'roze steen' en voor het waarom moet je er naartoe.
Niet ver daarvan vind je een van de mooiste, zoniet de mooiste zand-rots woestijn namelijk Wadi Rum. Ga iets verder dan de eerste voor toeristen opgezette nep-bedoeienentent en geniet van prachtige wandelingen doorheen Rakabat Canyon, naar Burdah Bridge of beklim Jebel Khash met zijn fantastisch zicht tot in Saoudië-Arabië. Blijf er minstens drie nachten om dan vast te stellen dat dit nog te weinig was.
Om al het stof van je af te spoelen kan je dan nog naar Aqaba maar zorg dat je niet van je kameel valt net voordat je de stad gaat innemen zoals de illustere Lawrence of Arabia. Even bij vertellen dat Aqaba net iets mooier is onder water dan boven water.
Voor de echte liefhebbers is er dan nog in het noorden het Shaumari Wildlife Park, waar je kan kennismaken met de prachtige Arabische Oryx die daar gekweekt wordt om terug in zijn natuurlijke habitat - Wadi Rum - te worden losgelaten. Ergens in de begin jaren twintig werd de laatste Oryx omver gekogeld en kostte het heel wat inspanningen om met enkele overgebleven dieren uit Amerika en Afrika terug een horde tot leven te wekken die vandaag weer graast in Wadi Rum en Dana Nature reserve. Niet ver van Shaumari kan je kennis maken met Azraq Wetland. Dit is een moeras te midden de woestijn en diende en dient nog steeds als rustplaats voor trekvogels op weg naar het warme zuiden.
Jordanië, ik geraak er niet op uitgekeken. Waarom? Ga erheen en vergewis jezelf ervan. Maar als je gaat doe het met respect voor een land met een enorme godsdienstige en culturele geschiedenis. Onze eerste godsdienstlessen speelden zich af in Jordanië wanneer ze het hadden over Sodoma en Gomora, Lot, Jericho...
Ahlan wa sahlan al-Mamlakya-al-Urdanya.

De voorbereiding

Van zodra je de vertrekvergadering gehad hebt en de verlangens kent van de groep start je met de eigenlijke voorbereiding. Trekkings moeten vastgelegd worden, eerste hotelletje bespreken en afspraken maken voor afhaling op de luchthaven...
Al vlug heb ik gemerkt dat Jordanië - sinds Petra een van de 7 moderne wereldwonderen geworden is - druk bereisd wordt. Verschillende trekkings in Wadi Mujib en Dana waren al maanden volboekt. Zo leer je alweer bij en neem je beter van maanden op voorhand een optie (als ze dit al willen) op een bepaalde trekking en hoop je dat uw groep hiermee akkoord gaat. De Malaqi trail was reeds weken volgeboekt. Dus wordt het uitkijken naar andere alternatieven. Momenteel ben ik volop aan het onderhandelen voor de Mujib Trail of Mujib Canyon trail. Maar hierbij moet ook worden rekening gehouden met de rest van het reisplan.
Mijn chauffeur - goeie ouwe vertrouwde Khaled - heb ik ondertussen vastgelegd en gisteren tot laat in de avond gesproken in een conferncecall met zijn neef Khaled, die in England woont en blijkbaar nu voor Man United werkt. Neef Khaled is al een paar keer bij mij komen logeren en is als een broer. Ik moet dringend zijn positie binnen Man'U misbruiken en wie weet kan ik binnenkort wel een wedstrijd gaan volgen.
Voor de rest heb ik nog niet te veel reservaties gemaakt. Behalve dan voor onze trekking die we starten vanuit Dana naar Wadi Musa. Hier werk ik samen met Nabil al-Nawafleh. Schitterende kerel die ook het Dana Towerhotel uitbaat. Telkens weer slaagt hij er in goede kwalteit af te leveren. Zijn trekkings zijn heel goed, zeker wanneer kleine Ali de tocht begeleid. Dit wordt weer genieten. Alleen hopen dat het weer goed meevalt.

De vertrekvergadering

Elke Jokerreis heeft een vertrekvergadering waarop je als begeleider kennismaakt met je deelnemers en natuurlijk de deelnemers onderling. Altijd weer een spannende dag: welk vlees krijg ik nu weer in de kuip, gaat het klikken, gaan ze overeenkomen, hoeveel mannen en hoeveel vrouwen...
Als begeleider kom je meestal een half uurtje vroeger naar het Via Via café waar de vergadering doorgaat en kijk je wie er allemaal binnenkomt. Meestal gaan er wel meerdere vergaderingen door zodat je niet meteen ziet wie uw deelnemers worden. Maar ook andersom. Deelnemers kijken ook uit wie de begeleider wordt, en vooral wie mee zal gaan op deze reis. Je ziet iedereen rondkijken en afwachten. Sommigen trekken hun stoute schoenen aan en proberen toch al met de eerste de beste kennis te maken: of iek meega naar 'Zordanië'? Nooit vanzelevens van gehuurd meniere, ik werke ier moar in de keuken?! Lap, een kemel geschoten en weer naar het tafeltje bij de cola light en maar afwachten tot 11.00u want dan wordt er afgeroepen. Uiteindelijk is het dan zo ver en maakt iedereen met iedereen kennis. In het begin is dit meestal nogal schuchter - hoe zou je zelf zijn.
Maar ervaring leert mij dat dit wel loskomt nadat ze de eerste serieuze wandeling verteerd hebben. Ik heb er een goed oog in. Inderdaad 9 individuen waarvan bijna iedereen Sofie of Bart noemt behalve Patrick en Daniel die Philippe en Caroline noemen of was het nu Eva? Iedereen blijkt de goede ingesteldheid te hebben en toch wel de nadruk te leggen op de natuur want dit is wel nodig voor deze reis.
Na de nodige uitleg en vragen ga je dan huiswaarts en begint het werk. De echte voorbereiding start. Ik heb natuurlijk wel al de ervaring omdat ik er al veel geweest ben maar juist daarom dat ik mij zelf verplicht het nodige te doen. Ik heb er weer zin in na de laatste reizen in Nepal, Vietnam, Borneo, Kirgistan en Oezbekistan.
al_Mamlakya_al_Urdaniya maak je klaar want ik kom er terug aan en ik hoop dat je terug je beste kant laat zien. Ahlan wa sahlan al Urdaniya.

China reis gaat niet door

Normaal begeleidde ik dit jaar een reis naar Yunnan (China) maar de Olympische Spelen staken daar blijkbaar een loopstokje voor. De Olympische gedachte kwam niet op bij eventuele deelnemers.
Omdat ik bestemmingsverantwoordelijke ben voor Jordanië bij Joker besliste ik om een extra reis in het leven te roepen.
Ik moest dringend terug naar Jordanië. Het was te lang geleden en ik had nog steeds geen digitaal fotomateriaal.
Telkens een andere Joker-groep terugkwam van Jordanië kreeg ik steeds weer de opmerking dat ze mij ginder misten. Dus de keuze was vlug gemaakt. Eindelijk terug, terug naar een fascinerend land met een prachtige natuur, een enorme historische achtergrond. Ik raak er gewoon niet op uitgekeken. Iedereen die terugkomt zegt hetzelfde: dit hadden we niet verwacht van Jordanië. Dit is dan ook mijn drijfveer om steeds terug te keren: mensen laten kennis maken met dit kleine land gelegen in een regio die we toch wel 'licht ontvlambaar' kunnen noemen.
Het wordt een terugzien met oude bekenden zoals Abu Khaled, Khaled de chauffeur, Nabil uit Dana... een terugzien van Wadi Mujib, Wadi Rum , Dana, Kerak, Petra...
Maar het wordt ook weer een reis met 9 onbekenden...een verhaal van 9 individuen